Στις μέρες μας μια νέα ανάγκει προβάλλει επιτακτική. Η ανακαίνιση των παλαιών πολυκατοικιών. Τα κτιριακά αυτά κελύφη τα οποία σε μεγαλο βαθμό εγκαθιδρύθηκαν απο το στερεότυπο της αντιπαροχής καλούνται πλέον να στεγάσουν νέες λειτουργίες και νέους τρόπους ζωής. Πώς μπορούμε να σχεδιάσουμε μια νέα αρχιτεκτονική που θα ανταποκρίνεται στις σημερινές προδιαγραφές και θα αναδύεται οργανικά απο τα υφιστάμενα κελύφη ;
Σε μια πολυκατοικία στην Ακαδημία Πλάτωνος κληθήκαμε να στεγάσουμε την εταιρεία παραγωγής χειροποίητων πεταλιών ηλεκτρικής κιθάρας Jam Pedals. Το πυκνό πρόγραμμα περιλαμβάνει βαφείο, συναρμολογηση πεταλιών, χώρους για έλεγχο των πεταλιών, χώρο αποστολών, στουντιο για παραστάσεις, κουζίνα και γραφεία. Το κτίριο που αρχικά κατασκευάστηκε ως αποθήκη θέτει δυσμενείς αρχικές συνθήκες. Το κτίριο προκύπτει ως μια κατακόρυφη επανάληψη ενός τυπικού ορόφου που δεν καλύπτει τις ανάγκες των νέων λειτουργιών.
Στην πρόταση μας η πολυκατοικία αντιμετωπίζεται ως ένα ευέλικτο δομικό σύστημα. Εντος του συστήματος αυτού έχουμε την ελευθερία να ανοίγουμε νέες κατακόρυφες διελεύσεις και να διαμορφώνουμε διπλά ύψη στους ορόφους δημιουρώντας μοναδικές συνθήκες. Οι νέοι χώροι που προκύπτουν αποκτούν νέες συνέχειες και το βλέμμα διαπερνά τους ορόφους αναιρώντας την αρχική επαναληψιμότητα.
Η δομή της κάτοψης αντιστρέφεται. Η βόρεια όψη γίνεται βοηθητική και η πίσω νότια όψη πρωταγωνιστική στρέφοντας όλο το κτίριο στην καταπληκτική θέα στο Αττικό τοπίο. Δύο πλάκες κόβονται προς το νότο και οι όψεις ανοίγουν. Η θέα προς τον Υμηττό και την Ακρόπολη απελευθερώνεται. Το νότιο φως διεισδύει σε βάθος. Ενα εσωτερικό αίθριο ανοίγεται στον τελευταίο όροφο φτιάχνοντας ένα μικρό κήπο για τα γραφεία. Οι συνθήκες εργασίας βελτιώνονται δραστικά, εισάγονται νέες αναλογίες και ιεραρχήσεις στον χώρο. Μια κατακόρυφη στήλη οπών ανοίγεται σε κάθε όροφο επιτρέποντας τη διέλευση των μηχανολογικών εγκαταστάσεων. Η αφαίρεση πρόσθετει κάτι το απρόσμενο. Η ένταση που δημιουργείται απο την όψη – η οποία διατηρεί το ύφος της τυπικής πολυκατοικιας και του εσωτερικού που μετατρέπεται σε ένα νέο τοπίο ατμοσφαιρικού φωτός και χρώματος.
Το αντικείμενο παραγωγής του κτιρίου – πετάλια βαμμένα στο χέρι γίνεται κύριος οδηγός των αρχιτεκτονικών αποφάσεων. Στο επίπεδο της οργάνωσης το λειτουργικό οργανόγραμμα της πορείας του πεταλιού καθορίζει την κάτοψη. Η πορεία του αέρα που ελευθερώνεται απο τις βιομηχανικές εργασίες καθορίζει την άνοψη που εκφράζεται απο τα εμφανή συστήματα αεραγωγών και εξαερισμών. Στο επίπεδο της ατμόσφαιρας, κάθε όροφος αποκτά μια έντονη απόχρωση ανταποκρίνοντας στον ζωηρό χαρακτήρα των πεταλιών.
Το κτίριο συλλαμβάνεται σαν ένας μηχανισμός που δεν αποκαλύπτει την εσωτερική τού πολυπλοκότητα προς τα έξω. Είναι ένα κατακόρυφο τοπίο συμβίωσης όπου η εργασία και οι καθημερινές τελετουργίες του συνανήκειν μπλέκονται. Οι εσωτερικές οπές επιτρέπουν ανταποδοτικά βλέμματα μεταξύ των διαφορετικών λειτουργιών δίνοντας τη συνείδηση στους εργαζόμενους ότι είναι μέλη της ίδιας ομάδας.
