Η Σαντορίνη είναι ένας τόπος βίαιης γεωλογικής ιστορίας. Καθώς είναι ακόμα ενεργό ηφαίστειο, βρίσκεται μόνιμα σε διαδικασία διαμόρφωσης. Η μοναδικότητα της ιστορίας του νησιού μπορεί να ανιχνευθεί στην γεωλογική στρωματογραφία του. Κοκκινόπετρες, μαυρόπετρες και κίσσηρη σχηματίζουν ένα απαράμιλλο τοπίο. Η μοναδικότητα του επίσης εκφράζεται στο σχήμα του. Είναι ένα κυκλικό νησί με ένα έκκεντρο κενό στο εσωτερικό του, ως αποτέλεσμα πλήθους καταστροφικών ηφαιστειακών εκρήξεων. Στην εμβληματική εικόνα αυτού του τοπίου οφείλει την μεγάλη τουριστική του αξία, με τους γραφικούς οικισμούς σκαρφαλωμένους στις ηφαιστειακές πλαγιές, αλλά σε αυτή την εικόνα είναι επίσης παγιδευμένο.
Το έργο μας τοποθετείται σε έναν εγκαταλειμμένο αμπελώνα στην βορινή πεδιάδα του νησιού. Η «περιθωριακή» θέση του ξενοδοχείου μας επέτρεψε να φέρουμε στην επιφάνεια άγνωστες πλευρές του νησιού, πιο απτικές και λιγότερο οπτικές, αποκαθιστώντας τον αμπελώνα και εισάγοντας την αμπελουργική μυσταγωγία στην εμπειρία του ξενοδοχείου.
Κόντρα στην ισχύουσα τάση που επιτάσσει τα ξενοδοχεία να στρέφονται προς μια πανοραμική θέα στη θάλασσα, το συγκρότημα στρέφεται προς στον ηφαιστειακό κώνο, δημιουργώντας ένα ανοικτό κάδρο που ολοκληρώνεται από το ηφαίστειο. Το ξενοδοχείο οργανώνεται σαν ένα μικρό μοναστήρι, με εννιά κατοικίες τοποθετημένες κατά μήκος δύο αξόνων που καλύπτονται με ξύλινη πέργκολα. Αντιδιαμετρικά της εισόδου, σε μια τριγωνικά απόληξη του κύκλου τοποθετείται το υπόγειο κελάρι όπου γίνεται η αποθήκευση και η δοκιμή του οίνου. Το δωμάτιο-κελί αποτελεί την υλοποιημένη δήλωση της απομόνωσης. Το κάθε δωμάτιο, ελαφρώς βυθισμένο στο έδαφος αποσυνδέει την οριζόντια εμπειρία θέασης που συνήθως συσχετίζεται με τον τουρισμό. Ο παραθεριστής πλέον δεν είναι επισκέπτης-θεατής σε ένα εξωτικό αξιοθέατο αλλά ένας κάτοικος που απολαμβάνει τις καθημερινές δραστηριότητες της ενατένισης, του περιπάτου, του φαγητού και του ύπνου όπως αυτές πλαισιώνονται από τη Θηραϊκή γη.
